Paardrijden
Op mijn bucketlist voor deze reis door de Kaukasus staat: paardrijden in de bergen. Nu heb ik wel eens eerder op reizen paardgereden, maar om mezelf nou een ruiter te noemen, dat gaat wat te ver. Ik kom aan in een pittoresk dorpje Seki in Azerbeidzjan. De eigenaar van 
het hotelletje weet wel iemand die mij bij het paardrijden kan begeleiden. De volgende ochtend komt paardenmenner Vuqar aangelopen, met één paard. Ik klim op het paard en we lopen de groene bergen in. Ik vraag hem waarom hij zelf geen paard rijdt. In redelijk Engels vertelt hij dat dit niet kan en toont me zijn rechterhand. Helemaal opgezwollen. Hij wijst op een twijgje van een tak. ‘Het schoot zo in mijn hand waarna het afbrak en ging ontsteken’, vertelt hij met een pijnlijke grimas. ‘Het lijkt mij eerder een beet van een dier’, zeg ik nog, maar hij blijft bij zijn verhaal.
Meimaand bijtmaand
Ik denk aan de avond ervoor. Bij een wijnhuis bood de verkoper me enthousiast een proeverij aan. Hij was een gezellige verteller over zijn land, het dorp en de bergen. Hij schrikt als ik mijn plan voor paardrijden ter sprake breng. ‘Be careful, there are snakes out there’. Hij toont me een foto op zijn telefoon van een dikke, zilverkleurige slang die in mootjes gehakt op straat ligt. Ik herken de hoofdstraat van het dorp, ik liep er net nog doorheen. Om de slang heen staan meerdere mannen trots te kijken dat ze deze gifslang hebben gedood.
Diezelfde avond zoek ik op internet naar ‘gevaarlijke slangen in de Kaukasus’. In de maand mei is er de grootste kans om gebeten te worden. Dat is nu! Ze leggen dan eieren, zijn loom en merken de mens niet of pas laat op, waarna ze schrikken en aanvallen. Had ik dat niet even tevoren kunnen bekijken? Ik heb de afspraak nu al staan.
Beer
Ik ben er niet zo gerust op en vraag Vuqar over aanwezige slangen. ‘Oh yes, many, everywhere’, zegt hij gelaten. En bruine beren, maar die zijn kleiner dan hij met zijn 1.60 meter. ‘Vossen, everzwijnen, spinnen, we hebben alles’, vertelt hij trots. We lopen verder. De omgeving is prachtig en de rit gaat dwars door laag en hoger gras, dan weer over prima paden of steil omhoog klimmend. Om de paar minuten waarschuwt Vuqar me voor laag hangende takken, glibberige modderplassen en venijnige stekels, hij zorgt goed voor zijn paard en ruiter. Ik let op mijn omgeving, maar geniet ook van geweldige landschap met vergezichten. We zien heel veel vlinders en Vuqar wijst op twee adelaars in een hoge boom. Zijn paard, Cahar genaamd, is een prachtig dier dat helemaal gewend is aan deze omgeving en mij veilig en stug doorstappend bergopwaarts en afwaarts brengt.
Dan stopt mijn begeleider ineens… hij wijst op een afdruk in het zand voor ons. Een berenpoot! En aanmerkelijk groter dan zijn eigen hand, die hij erboven houdt. We kijken rond, zien geen beer. In de tien minuten die volgen denk ik bij elk geluid minstens tien beren te horen. Ik zie de spreekwoordelijke ‘beren op de weg’.
Vuqar fluit een deuntje, zou hij dit doen uit voorzorg, in plaats van het berenbelletje waar ik nu aan denk. Dat ik dus niet kocht? Op internet las ik veel tips over wat te doen als je een beer ziet. Wat me is bijgebleven is dat een beer altijd sneller is, beter in bomen klimt en 
dat je moet stil staan of in een foetushouding gaan liggen bij een eventuele aanval.
Ontmoet Wilbert nog een beer? Volgende week vrijdag vervolgen we de blog.
Tip van Dirk:
- Zorg voor een goede reisverzekering
- Laat achterblijvers (bijv. hoteleigenaar) weten waar je heen gaat en wanneer je weer terug bent als je de ongerepte natuur in gaat.
- Zorg dat je een telefoon hebt die altijd bereik heeft bij dit soort trackings.
